آیا «عبادت از روی محبت به خداوند» با «توقع اجر از خداوند» منافات دارد؟

آیا «عبادت از روی محبت به خداوند» با «توقع اجر از خداوند» منافات دارد؟

علامه طباطبایی: در حدیثی آمده است: ولکنّی اعبُدُه حُبّا له (من به دلیل محبتم به خدا، او را عبادت می‌کنم) ...نظر من، تنها به گرفتن اجر از حضرتش عزّوجلّ نیست؛ بلکه من چون او را دوست دارم، عبادتش می‌کنم. از طرفی، او -سبحانه- که بدون صفت نمی‌شود، او و صفاتش را می‌خواهم و یکی از صفاتش، مُعطی است. بنابراین، چشم به عطای او نیز دارم. چگونه می‌شود گفت این شخص عطای او را نمی‌خواهد؟
وقتی خدمت آقای قاضی بودم، گمانم سوال از دیگری بود که پرسیده شد: چه کنیم که عمل را یک‌جا برای حق -سبحانه- انجام دهیم؟ استاد جوابی فرمودند که جواب همه این حرف‌ها می‌شود؛ فرمودند: «خداوند متعال بشر را طمّاع قرار داده»؛ یعنی طمع به خودش.

 ثمرات حیات، ج ۱، ص ۳۴۰