بسم الله الرحمن الرحیم
یکی از اشکالات ناواردی که به مرحوم صدرالمتألهین رضوان الله علیه وارد می کنند این است که ایشان در بعض مواقع در کتب شریفه اش، عبارتی را از جناب فخر رازی و ... عینا می آورد و هیچ ذکری از منبع آن نمی کند. امروزه با توجه به اصول تحقیق و مقاله نویسی، در صورت نقل عبارتی از دیگران حتما باید منبع آن ذکر گردد و الّا نوعی سرقت ادبی (مطلب دیگران را به نام خود ثبت کردن) محسوب می شود.
آیا این اشکال به ساحت مقدس صدرالمتألهین وارد است؟ آیا در زمان ایشان، این عمل خلاف تقوا محسوب می شده است؟ آیا شخصی که بارها پیاده به حج رفته و ریاضات سنگینی در مراتب بالای تقوا تحمل نموده است و به ادعای خودش در مقدمه اسفار، حجاب ها از پیش چشمان او کنار رفته بود، ممکن است در همان کتاب اسفار، در اوّلیات تقوا یعنی حلال و حرام الهی (که سرقت ادبی نوعی تضییع حق دیگران و حرام است) معطل مانده باشد؟!
جواب این اشکال ناوارد را ابتدا در ضمن داستانی از مرحوم شهید مطهر، استاد مطهری رحمة الله علیه نقل نموده و سپس سخنان خواندنی حکیم متأله آیت الله جوادی آملی مد ظله العالی در درس خاج فقه شان را مرور می کنیم.
