نامه ای عرفانی از حکیم متأله آیت الله جوادی آملی

بسم الله الرحمن الرحیم

و ایّاه نستعین
حمد خدای را سزاست که ارشاد ناصحان مخلص را، شفای صدر مشروح مستعدان جَذْبه قرار داد.

تحیّت تامّ پیامبر گرامی‏ صلی الله علیه و آله و سلم و اهل‏ بیت‏ عصمت(علیهم‌السلام) را رواست که با ارائه جَذْوه، مشتاقان شعله نار را به نور کمال نائل می‏کنند و درود بی‏کران بر حضرت ختمی امامت مهدی موجود موعود(علیه‌السلام) که به یُمْنِ وجود او همگان بهره‏ مندند.

به این ذوات قدسی تولّی داریم و از معاندان لَدود آنان تبرّی می‏جوییم.

عزیزم، چاره صیانت از دسیسه‏ بیرون و وسوسه درون، از کسی خواستی که خود خواسته ‏ای در ظلّ توحید ناب، جز این ندارد.

درمان درد توانفرسای هجران را از مهجوری طلبیدی که هجر مستمر او به حِجر مَحْجور تبدیل شد.

علاج شوق لقای دوست را از کسی انتظار داری که ابر رحمت دوست «به کشتزار جگر تشنه‏ اش نداد نمی».