سیر مطالعات تخصصی فلسفه و عرفان

بسم الله الرحمن الرحیم

با توجه به تفاوت روحیات و علاقه های مشتاقان فلسفه و عرفان، چند سیر مطالعاتی مختلف از اساتید مختلف را در ادامه آورده ام تا انسان با توکل بر خدا و انتخاب یکی از آنها ( و رها کردن وسواس در این زمینه)، سیر فلسفی و عرفانی خویش را با دقت و سرعت پیش ببرد تا انشاءالله بعد از اتمام این سیر مطالعاتی، بصورت گسترده در محضر قرآن کریم و روایات برود و از آنها استفاده افزون ببرد؛ چرا که تمام این علوم نسبت به حقایق قرآن کریم و روایات معصومین علیهم السلام، بگونه ای علم آلی محسوب می شوند (و لذا کتب فلسفی و عرفانی نیز از نواقص، خطاها و زوائد خالی نیستند) و علم اصالی همان حقایقی است که از عوالم غیب، در ظاهر الفاظ قرآن و روایات تنزّل کرده است و ما باید از حجاب الفاظ عبور کرده تا حقایق آن را شهود کنیم.

در سیر مطالعاتی فلسفه و عرفان، ابتدا فلسفه بخوانیم و سپس عرفان، یا برعکس؟

بسم الله الرحمن الرحیم
بخشی از سخنرانی استاد حسن رمضانی، به مناسبت روز بزرگداشت صدرالمتألهین(ره) تقدیم می شود:

خود جناب آخوند از عرفان نظری بهره برد، بلکه میتوانیم بگوییم صرف نظر از ابعاد شخصیتی دیگر ایشان، آنچه که در مقام اثبات و علوم تخصصیِ ایشان نمود بیشتری دارد همان عرفان نظری است که از آن بهره برد و بعد حاصل آن را در حکمت متعالیه به زبان فلسفه ارائه کرد. لذا اگر کسی حکمت صدرائی را از یک استاد متضلع و خبیر فرا بگیرد، میتواند آن را مقدمه خوبی برای ورود به عالم عرفان نظری قرار دهد. بر همین اساس حضرت استاد آیت الله جوادی آملی استفادۀ از نوارهای درس تمهید و همچنین درس فصوصشان را مشروط به خواندن حداقل جلد 2 اسفار صدرالمتألهن کرده بودند یعنی بنابر نظر ایشان حکمت صدرایی پیش زمینه بسیار خوبی است برای رسیدن به عرفان و بهره بردن از دروس عرفان نظری. این خود نوعی تأثیر حکمت صدرائی در عرفان نظری است.

البته بیانی را که ما از حضرت استاد حسن زاده آملی(حفظهالله) داریم بر عکس این است که من هر دو را درست میدانم.

راه آرامش در بیانی اخلاقی و عرفانی از امام باقر العلوم علیه السلام

بسم الله الرحمن الرحیم

شهادت امام محمد باقر علیه السلام بر سالکان و عموم دوستداران تسلیت باد.

این روایت جامع از حضرت باقر العلوم علیه السلام هم اخلاقی است و هم عرفانی؛ اما اخلاقی است زیرا دستوراتی اخلاقی داده است، و اما عرفانی است زیرا برای موفقیت در انجام این دستورات اخلاقی، انسان باید به ریشه های عرفانی این دستورات حق الیقین پیدا کند، ریشه هایی مانند عدم حب نفس و شناخت هیچ بودن خود، عدم حب دنیا و عدم توجه به کل ماسوی الله، تسلیم و بلکه رضای به مقدرات الهی و سرّالقدر، اعتماد فقط به مسبّب الاسباب و دیگر ریشه های عرفانی.