شادی در شهادت و وصال سید الشهدا(ع) در کلام سید بن طاووس
اگر دستور کتاب و سنت نبود، جا داشت برای این نعمت بزرگ (وصال سیدالشهدا و اصحابش به حق) بجای لباس عزا و مصیبت، لباسهای شادی و سرور به تن کنیم...
آن دسته از مخالفینی که به مولوی حمله میکنند که چرا درباره حادثه عاشورا سروده است «پس عزا بر خود کنید ای خفتگان؛ زانکه بد مرگیست این خواب گران»، و آن مخالفینی که به مرحوم سید هاشم حداد حمله میکنند که چرا گفته است: «چقدر مردم غافلند که برای این شهید جان‌باخته غصه میخورند... صحنه عاشورا عالی ترین مناظر عشقبازی است... تحقیقا روز شادی و مسرّت اهل بیت است... روز وصول به مطلوب غائی و هدف اصلی است... مردم خبر ندارند و چنان محبت دنیا چشم و گوششان را بسته که بر آن روز تاسّف میخورند...»؛
اولا توصیه میکنیم توضیحات مرحوم علامه طهرانی در کتاب روح مجرد در همین زمینه را حتما مطالعه کنند؛
ثانیا نکته ای که در این نوشته قصد داریم به آن اشاره کنیم، مطلبی است از عالم بزرگ، سید المراقبین، سید بن طاووس، که خوشبختانه این شخصیت بزرگوار، هم مورد قبول موافقین و هم مخالفین عرفان است. ایشان در مقدمه «لهوف» به مطلبی مشابه کلام مرحوم سیدهاشم حداد اشاره میکنند که: «اگر دستور کتاب و سنت نبود، جا داشت برای این نعمت بزرگ (وصال سیدالشهدا و اصحابش به حق) بجای لباس عزا و مصیبت، لباسهای شادی و سرور به تن کنیم...».
در ادامه، بخشی از متن عربی و متن کامل ترجمه آن تقدیم دوستان میشود:
...و لولا إمتثال أمر السنة و الکتاب، فی لبس شعار الجزع والمصاب، لاجل ما طمس من أعلام الهدایة، و أسس من أرکان الغوایة، و تأسفا على ما فاتنا من تلک السعادة و تلهفا على أمثال تلک الشهادة، وإلا کنا قد لبسنا لتلک النعمة الکبرى، أثواب المسرة البشرى. وحیث فی الجزع، رضى لسلطان المعاد، و غرضا لابرار العباد، فها نحن قد لبسنا سربال الجزوع، وأنسنا بإرسال الدموع...
هنگامى که (سیدالشهدا و اصحاب) پى مى برند حیاتشان، مانع از ادامه پیروى از مقصد و مرام الهى است، وزنده ماندنشان، مانع بین آنان واکرام وبخشش الهى مى باشد، لباسهاى حیات را از تن بیرون مى کنند ودرهاى لقاى محبوب را مى کوبند وبا بذل جانها وتقدیم ارواح خویش، در جستجوى این پیروزى، متلذذ وکامیاب مى گردند و بدنهاى خود را در معرض مخاطرات شمشیرها ونیزه ها وآماج تیرها قرار مى دهند. آرى، نفوس کربلاییان براى نیل به این وصال بزرگ و لقاى باشکوه الهى، جهت گیرى نموده است، به حدى که در استقبال مرگ با همدیگر به مسابقه پرداخته اند و نفوس خود را آماج تیرها، نیزه ها و شمشیرهاى دشمنان قرار داده اند. آنان چقدر زیبنده وشایسته‌ی توصیف مرحوم سید مرتضى علم الهدى مى باشند، آنجا که این حماسه سازان را چنین مدح وتوصیف مى فرماید: " آنان افرادى هستند که خود را به سرزمین پرحرارت و سوزان افکنده، ودر جوار قرب حضرت حق جا گرفته اند. گویا در منطق آنان، قاصدان ضرر رسان، در واقع سودرسان و نافعان هستند، وقاتلان وکشندگان، در واقع احیاگران وبخشندگان حیات وهستى مى باشند... " ⬅️ و اگر نبود امتثال امر و دستور سنت و کتاب، که باید در همچو مواردى لباس عزا و مصیبت بپوشیم، از آن جهت که پیشوایان هدایت ما، توسط ارباب ضلالت و گمراهى به فیض شهادت نایل آمده اند، و سیاه پوشى ما به خاطر از دست دادن این سعادت بزرگ و از دست رفتن شوق و اشتیاق شهادت است، جا داشت در مقابل این نعمت بزرگ (وصال به حق) لباسهاى شادى و سُرور بر تن کنیم و شادمانى نماییم. ولى چون در پوشش لباس عزا، خشنودى حضرت حق و رضایت بندگان نیکوکار و صالح نهفته است، پس جامه ماتم به تن مى کنیم و با فرو ریختن اشکهاى چشم انس وعادت مى یابیم.
یا حق
