جملات راهگشای عارف بالله سید هاشم حداد درباره وسواس
هو
عارف بالله سید هاشم حداد، در موسم حج، با یکی از علما مواجه میشوند که به دلیل دقت در نجاست و طهارت خانه خدا، سخت مضطرب بوده اند.
در این هنگام این عارف بزرگ، جملاتی تند خطاب به آن عالِم بیان میکنند که حقیقتا الهامات رحمانی بر لسان مطهرشان جاری شده است. و بنظر حقیر، کُدها و رمزهایی که ایشان بیان میکنند راهنما و هدایت گر هر شخصی با هر نوع وسواس و حساسیتی می باشد.
بیانات نورانی ایشان با قدری تلخیص:
« شخصی به حضور بزرگی رفت. بزرگ از او پرسید که استادتان به شما چه چیز یاد داده است؟ جواب داد: اینکه به طاعات خداوندی ملتزم باشیم و گناهان را ترک نمائیم.
بزرگ در مقام جواب گفت: اینکه مجوسی گری است! او چرا شما را به این امر نکرده است که یکسره به سوی خدا بروید وتوجه تان به جنابش باشد؟! چرا به شما نگفته است که غیر خدا را دور ریخته و فراموش کنید؟
آقا جان من! چرا دین خدا را عوض می کنید؟ چرا شریعت را وارد پیچ وخم می نمائید؟ چرا مردم را از خدا بریده و به اعمالشان سوق می دهید؟ مگر دین رسول الله دین آسانی و راحتی نیست؟ مگر حضرت نفرمود: من بر شریعتی بدون گیر و بند و قابل اغماض و گذشت و آسان مبعوث گشته ام؟ چرا مردم را با پیغمبرشان و این دین سهل و سمحه آزاد نمی گذارید؟! چرا راه توجه و انقطاع به خدا را می بندید؟ چرا روی دری که باز است، قفل می زنید؟
اعمال را که نباید استقلالی دید. درست است که در طواف و نماز و.. تکالیفی متوجه انسان است، ولی تمام این اعمال باید به منظور توجه به خدا باشد نه صحت و بطلان عمل. این همان مجوسیت محضه است که خداوند واحد را پنهان نموده، دو خدای "عمل خوب و عمل بد" را به جای آن نشانده است.
هیچ یک از این ها در شریعت نیامده است. تمام این قبیل احتیاط هایی که در این موارد اعمال می شود و مستلزم توجه به نفسِ عمل و نتیجتاً غفلت از خداست، بدون استثناء غلط است.
کجا در زمان رسول الله این احتیاط های عسر و حَرَج ساز بود؟ اصل اولی، عدم عسر وحرج است. اصل اولی قرآن کریم "تبتّل" است: یک سره به خدا روی آوردن و از همه بریدن.
منظور از احتیاطی که استاد ما مرحوم قاضی به شاگردانشان توصیه می کردند، این است که انسان راهی به خدا باز کند، نه اینکه احتیاط موجب سدّ طریق شده، راه توجه و ابتهال نفس را ببندد. مقصود از احتیاط این است که یقین تولید کند و ایمان مومن را مستحکم کند، نه اینکه وی را متزلزل و مشوش نماید و اعمال عبادی را برایش به سان عقوبتی سنگین مجسم کند!
این همان مجوسیت محضه است...
یا حق
