شهریه طلاب
شهریه ای که به طلاب تعلق میگیرد، از حداقل حقوق یک کارگر هم به مراتب پایینتر است. اگر طلبه ای وضع مالی خوبی دارد، از راهی غیر از شهریه (مانند کمک خانواده، شغل و..) تامین شده است.
یکی از ذهنیتهای اشتباه بعضی از مردم نسبت به طلاب این است که آنها فقط درس میخوانند و کار نمیکنند، لذا شهریه ای که میگیرند نوعی مفت خوری است.
سوال این است که مگر درس دین خواندن و تبلیغ دین کردن، کار نیست؟! چه فرقی میکند انسان در طول روز، مشغول شغلی باشد یا مشغول درس گرفتن و درس دادن و تحقیق علمی و تبلیغ دین باشد؟ چرا مردم، اولی را کار میدانند و دومی را کار نمیدانند؟! با این گستردگی علوم و تخصصهای دینی، آیا طلبه میتواند همزمان مشغول علم و کار باشد؟ اگر طلبه ای بخواهد به صورت قوی علوم مختلف را تحصیل و تحقیق و تبلیغ کند، فرصت شغلی برای او باقی نمیماند. آنگاه، کمک هزینه زندگی او باید از چه طریقی تامین شود؟
البته طلبه در عوض امور واجب دینی و معنوی، خود را مستحق اخذ مال نمیداند، اما اگر هزینه های او از راههای مربوطه تامین نشود، او برای تامین هزینه ها ناچار به ترک طلبگی و وظایف مرتبط خواهد شد.
آیت الله خامنه ای در یکی از بیاناتشان میگویند:
«در زمان رضاخان برای این که روحانیت را از چشمها بیندازد، میگفت: روحانیت مُفتخور است؛ یعنی مثلاً عملگی و یا کار اداری نمیکند، در عین حال به زندگی خود ادامه میدهد. او با آن عقل ناقص خودش خیال میکرد که اگر کسی در بازار، داد و ستد نکرد و یا مثلاً بیل نزد و به اداره نرفت و شغلی نیافت، نباید نان بخورد و اگر خورد، مفتخوری کرده است! او چون به رسالت دین معقتد نبود، این حرفها را میزد و کار عالِم دین را باور نداشت». ۱۳۷۴/۰۴/۱۶
- ۹۸/۰۴/۰۴