تجلی عرفان در کربلا

بسم الله الرحمن الرحیم

یا من لا هو الا هو

علامه طباطبایی میفرماید: سید الشهداء حضرت حسین علیه السلام به سالکان طریق الی الله عنایت ویژه دارند....

ماه عرفان و عشق آمد. هر کجای حوادث محرم و عاشورا که دقیق میشویم جز عشق وعرفان چیزی نمی یابیم...

کبوتر اندیشه، عاجز است از اینکه بتواند به جلوه های عرفانی سید الشهدا علیه السلام در کربلا، اوج بگیرد و پرواز کند. لکن به صورت خیلی مجمل و در حد شنیده ها، میتوان به چند محور عرفانی که در کربلا تجلی کرد، اشاره نمود:

۱- نزاع بین عقل و عشق:

نزاع بین عقل و عشق که مقوله ای کاملا عرفانی است، در عاشورا به نحو اتم تجلی کرد. اخلاق یعنی جدال میان عقل و جهل، ولی عرفان یعنی جدال بین عقل و عشق...

بعضی از یاران سید الشهدا علیه السلام، چندین مرتبه به حضرت فرمودند که این قیام عاقلانه نیست و شکست قطعی است، ولی آنجا که پای عشق در میان باشد، عقل ناقص چکاره است؟! 

دل شناسد که چیست جوهر عشق / عقل را زهره بصارت نیست

۲- محبت و عشق تمام به ذات محبوب

در مقتل لهوف روایت آمده هر چه حضرت سید الشهداء به شهادت خویش نزدیکتر میشد و زخم هایش بیشتر میشد، چهره اش بشاش تر میشد....،

گویا زبان حال حضرت این است که:

دل به جمال مطلق داده ایم، هرچه باداباد.....

۳- عبودیت و تسلیم مطلق

در رفتار امام حسین از اولی که از مدینه حرکت کرد، تا روز عاشورا همه و همه اش عبودیت و تسلیم مطلق در مقابل محبوب است. از آن روزی که هزارها نامه برایشان آوردند که مخلصین تو در کوفه وعراق منتظرند، دچار غرور نشدند. در سخنرانی های خویش همه از مرگ صحبت میکرد. در آن روز هم که با اهل بیت و یاران معدود خویش توسط جمعیت سی هزار نفره از اراذل و اوباش محاصره شدند ذره ای اضطراب در قلب حضرت به وجود نیامد (مقام معظم رهبری). چرا که جز حضرت حق در قلب او نبود:

القلب حرم الله، فلا تسکن فی حرم الله غیر الله

۴- صبر و رضا

در مقابل انواع شداید و بلاها، حضرت کمترین بی صبری از خویش نشان ندادند...

من از درمان و درد و وصل هجران / پسندم آنچه را جانان پسندد

راوی میگوید: به خدا قسم هرگز ندیدم کسی در چنین هنگامه ای با این همه مصیبت، مثل حسین بن علی چهره ای شاد، مصمم و حاکی از توکل به خدا داشته باشد...

و امام در آخر میگوید: الهی رضا برضائک....

یاحق